انیمه Gekkan Mousou Kagaku؛ برداشت اول
خلاصه داستان انیمه Delusional Monthly Magazine: ماهنامه علمیِ موسو در «موست سیتی» واقع در کشوری ناشناخته و در یک موسسه انتشاراتی کوچک قرار دارد که مجله ماهیانه‌ا‌ی علمی درمورد عجیب و غریب‌ترین چیزها چاپ می‌کند. همه چیز زمانی تغییر می‌کند که کارکنان مجله، سردبیر تارو، دستیارش جیرو و سابوروی سگ، با دانشمندی به نام گورو ساتو ملاقات می‌کنند...
روز خواب با مجله ماهانه هذیان، یه انیمه اورجینال از کارگردان گینتاما، چیزورو میاواکی، تازه شروع شده. این انیمه توسط OLM تولید میشه، اما میاواکی و خیلی از کارمندا و صداپیشه‌هاش از Diomedea، سازنده انیمه Binan Koukou Chikyuu Bouei-bu Love! هستن، که من ازش متوسط خوشم اومد و به یه فرنچایز موفق تبدیل شد. من فکر می‌کردم که این انیمه می‌تونه خیلی خوب باشه (پس برچسب خوابیده رو داره، دیگه)، بنابراین انتظاراتم از اولین قسمتش نسبتاً بالا بود.
با فکر کردن بیشتر، گکان موسو کاگاکو یه جورایی خوب بود. یه کم ارزون به نظر می‌رسید، اما خب از این نوع انیمه‌ها انتظار این رو داریم. من هر روز از هفته این ارزانی رو به CGI ارزان می‌پردازم. مسئله بزرگتر این بود که طنز خیلی خوب کار نمی‌کرد، و این سریال 100٪ یه مسخره‌بازیه، پس خیلی مهمه.
این انیمه داستان مجله ماوراء الطبیعه‌ای رو تعریف می‌کنه که توسط یه مرد تنبل 28 ساله به نام تارو اداره میشه (با این حال، رئیسش یه زن پر زرق و برق به نام کوگیمیا ری هست که ما فقط تو یه صحنه می‌بینیمش، اونم موقعی که داره قلیون می‌کشه). در واقع، مجله بیشتر حول محور تارو می‌چرخه، و به نظر می‌رسه که تنها کارمندش یه پسر 12 ساله به نام جیرو و یه سگ به نام سابورو هستن.
جیرو یه پسر جادوییه - حداقل روی دست می‌تونه بذاره - و سابورو یه سگ خیلی باهوسه. تارو یه قدرت فراطبیعی داره که بهش اجازه می‌ده هاله‌ها و نفرین‌ها رو ببینه - که ازش برای کمک به گورو، یه «دانشمند» که یهو تو خیابون باهاش آشنا شده، استفاده می‌کنه. گورو داره دنبال ناشری برای رساله غول‌پیکرش در مورد قاره گمشده مو می‌گرده، که ظاهراً پیداش کرده و یه شیء جادویی هم برای اثباتش داره. فکر نمی‌کنم جزئیات خیلی مهم باشن - این فقط یه بهانه‌ای برای هیجان‌انگیز کردن ماجراست.
هیجان‌انگیز بودن خوبه، ولی اگه بخوای یه سریال کامل دورش بچرخونی و اینا بیشتر مورد توجه قرار بگیرن، باید خیلی خنده‌دار باشن. شخصیت‌های اصلی اساساً خوبن (اگرچه گورو یه کم زیاده) ولی به‌خصوص جذاب یا ظریف‌تر از نقششون در پیشبرد داستان به نظر نمی‌رسن. من یه اپیزود دیگه به مجله توهم‌زدگی می‌دم ببینم کمدی پیشرفت می‌کنه یا نه (برای انجام این کار با بینان کوکو یه یا سه قسمت طول کشید)، ولی سطح انتظارات مطمئناً چند درجه پایین‌تره.
جهت مشاهده این بخش لطفا وارد اکانت خود شوید.